Testen

Dit zijn testjes voor de film. Zo moest het er ongeveer uit gaan zien.

Poster

Story Boards

Ik had een verhaal in mijn hoofd, gebaseerd op de 'mooie en lelijke' mostertjes. Mooi was rond en vloeiend, lelijk was hoekig. Het eerste wat je ziet is een operatiekamer. Er wordt ingezoomd op de dokter met de injectienaald. Je gaat de naald in en wordt geïnjecteerd in iemand. Je komt in een rode buis, kijkt rond en ziet niks. Vervolgens ga je wat rond dwarrelen. Op een gegeven moment zie je aan de linkerkant een monstertje voorbij komen. Later ook aan de rechter kant. Achter je zie je dat er nog veel meer komen. Je wordt ingesloten en kunt geen kant meer op. Je krijgt het idee dat er ergens voor gevlucht wordt en ziet door een klein stukje wat nog open is dat ze inderdaad achtervolgd worden. Achtervolgd door een machine met veel messen en dingen die uitsteken. Langzaam nadert de machine en uiteindelijk wordt iedereen erin opgeslokt. Mooi wordt lelijk en lelijk wordt mooi. Uit eindelijk komen er evenveel mooie als lelijke monstertjes uit de machine en wordt het beeld zwart. Hierbij gaat het over de druk van de maatschappij. De druk op mooie mensen om nog mooier te worden, waardoor ze er vaak juist minder mooi uit komen, en de druk op 'lelijke' mensen die bijvoorbeeld littekens hebben, om die weer weg te halen en zo weer mooi te worden.

Hoe meer ik over dit verhaal nadacht, hoe minder ik het begreep. Er werd me ook geadviseerd om het begin weg te laten en het daardoor spannender te maken waar het zich afspeelt. Ik heb er later ook nog aan gedacht om het begin dus weg te laten en de camera aan het einde uit iemand zijn hoofd te laten komen, omdat het uiteindelijk toch een strijd is die zich in iemands hoofd afspeelt. Ik was niet tevreden over het verhaal en heb het een en ander geschrapt en bijgewerkt, waarbij ik uiteindelijk op een abstracter verhaal uitkwam.

Opnieuw begonnen

Ik liep vast in mijn verhaal, dus ben ik met iets anders verder gegaan. Ik heb met ecoline spatten op een wit vel gemaakt wat bloed voor moet stellen. Ik heb een aantal mensen gevraagd waar ze het eerst aan dachten als ze aan plastische chirurgie dachten, en dat was meestal nogal luguber en hardhandig. Vandaar de bloedspatten.

Hier ben ik mee verder gegaan. Ik heb er verschillende figuren uitgehaald en uitgewerkt.

Brainstormen

Ik ben begonnen met brainstormen. Twee jaar geleden ben ik zelf geopereerd door een plastisch chirurg. Ik had een ongeluk gehad met mijn hand waardoor mijn middelvinger krom gegroeid was. De Plastisch chirurg heeft hem weer recht gezet. Wat leuk, of beter: toevallig is aan deze opdracht, is dat het een circeltje maakt. Het ongeluk is bij Jeka gebeurd, een voetbalvereniging achter St. Joost. In het ziekenhuis kwam ik terrecht bij Dr. Bosch. En hij blijkt een collega te zijn van een Plastisch chirurg die in de straat woont die wij moesten onderzoeken. 

Hier zie je hoe de circel rond gaat.

Handaandoeningen

Triggerfinger

Een trigger finger (Digitus saltans, tendovaginitis nodosa, tendovaginitis stenosans, haperende vinger) is een aandoening van de pezen in de hand en vingers. Oorzaak is een zwelling in de pees of een vernauwing van de schede rond de pees. In beide gevallen kan de pees niet langer vrijelijk door de peesschede bewegen. Doordat het pijnlijk is de aangedane vinger te strekken raakt deze in een gebogen positie, zodanig dat het lijkt alsof een trigger(trekker van een pistool) wordt overgehaald. Behandeling geschiedt door middel van medicatie (een cortisonpreparaat in combinatie met een verdovingsmiddel wordt ingespoten) en/of chirurgie.

De trigger finger is één van de aandoeningen die onder de noemer CANS (Complaints of Arm Neck and/or Shoulder) valt.

Duimbasisslijtage

Duimbasis artrose is een slijtage van het zadelvormige gewricht in de duim. Het komt vaker voor bij vrouwen dan bij mannen, met name na het veertigste levensjaar. Omdat het kraakbeen in dit gewricht is aangestast zullen bewegingen van de duim pijnlijk zijn ter hoogte van de duimmuis. Met name knijp en draaibewegingen verergeren de pijn. Bij gevorderde artrose kan de duimbasis gezwollen zijn, kraken bij bewegingen en treedt er vaak nachtpijn op.


Quervain

De ziekte van De Quervain (ook Quervain-peesschedeontsteking genoemd) is een ontsteking van een tweetal duimpezen (de m. abductor pollicis longus en m. extensor pollicis brevis).

Deze pezen vormen samen met de pees van de m. extensor pollicis longus de tabatière anatomique (anatomische snuifdoos). De twee betrokken pezen lopen door een peesschede, die vernauwd kan zijn waardoor inklemming en irritatie ontstaat.

Malletvinger

Een malletvinger is een aandoening van een van de vingers waarbij de vingertop in een buigstand blijft staan, veroorzaakt door een afgescheurde of afgesneden strekpees. "Mallet-" is in het Engels een bepaald type hamer. Een malletvinger is een vorm van een avulsiefractuur.

Skiduim

De skiduim is een letsel van het ligamentum collaterale ulnare van het onderste gewrichtje van de duim (MCP-I-gewricht). Ongeveer 5 tot 10% van alle skiletsels bestaat uit dit letsel en daarmee is het het meest voorkomende armletsel bij skiërs. Het letsel wordt ook wel gamekeeper’s thumb of jachtopzienerduim genoemd. De laatste benaming stamt nog uit de tijd van de koningen en dejachtopzieners. Als de koning had gejaagd, was het de taak van de jachtopziener om de geschoten vogels de nek om te draaien. Als deze ‘handomdraai’ vaak nodig was, kon de duim geblesseerd raken. Aangezien de tijd van de koningen en de jacht wel voorbij is, wordt er nu een naam gebruikt, die meer bij de realiteit van alledag past: de skiduim.

Plastische Chirurgie

Plastische chirurgie is een chirurgisch specialisme dat in eerste instantie geassocieerd wordt met het esthetisch en/of functioneel oogpunt aanpassen van het uiterlijk. Dit kan bestaan uit het herstellen van aangeboren of opgelopen verminkingen van het lichaam, maar ook uit cosmetische operaties zonder medische noodzaak. Officieel heet het specialisme echter "plastische, reconstructieve- en handchirurgie", en bestaat het vak uit veel meer dan alleen de esthetische chirurgie waarmee het vak over het algemeen primair geassocieerd wordt.

De eerste plastische chirurgie werd in 1816 in Engeland toegepast door de Britse chirurg Joseph Constantine Carpue, die deze kunst had afgekeken van een enkele eeuwen eerder toegepaste methode in India.

De ontwikkeling van de plastische chirurgie kreeg een grote impuls van de behoefte om verminkingen te herstellen van mensen die deze hadden opgelopen tijdens de Eerste Wereldoorlog. Dezeoorlogschirurgie ontwikkelde zich tot een apart specialisme (zie ook Autoplastiek).

Tot de groep patiënten die reconstructieve chirurgie ondergaan, behoren zeer uiteenlopende patiënten. Het kan hierbij gaan om geboorteafwijkingen, ongelukken, maar ook mensen die door kanker of een andere ziekte een deel van hun lichaam hebben moeten inleveren. Aangeboren afwijkingen zoals een hazenlip (Schisis), aangeboren hand- of voetafwijkingen, maar ook zeer grote moedervlekken(de zogenaamde congenitale naevi) of vaat-afwijkingen als wijnvlekken en hemangiomen) worden vaak door een "kinder-plastisch chirurg" geopereerd, iemand die zich speciaal op de aangeboren afwijkingen heeft toegelegd.

Ook na ongevallen is vaak plastisch chirurgische expertise vereist. Naast voor de hand liggende trauma's als brandwonden, afgerukte gezichten en grote littekens wordt de plastisch chirurg vaak betrokken bij wonden waarbij de bedekking van onderliggende structuren als botten, pezen, bloedvaten en dergelijke niet meer mogelijk is. Soms worden er dan trucjes toegepast om het defect te sluiten door de omliggende huid wat los te maken en over het defect heen te draaien, maar indien dat onmogelijk is moet er wat anders bedacht worden. Een spier uit de omgeving losmaken en die over het defect heen draaien is dan soms een optie, waarbij de bloedvoorziening van de spier wel intact gelaten moet worden. Als ook dat niet kan wordt er soms voor gekozen om een spier van een locatie wat verder weg helemaal los te halen, en vervolgens op de plek van het defect met zijn bloedvaten weer aan te sluiten op bloedvaten in de buurt van het defect, zodat de spier hier kan overleven. Dit wordt een "vrije lap" of "free flap" genoemd, en vereist microchirurgische expertise aangezien de bloedvaten dan met een microscoop moeten worden aangesloten.

Patiënten die na een oncologische operatie (een operatie die verricht wordt in verband met kanker) een probleem overhouden worden ook vaak door een plastisch chirurg gezien. Dit kan zijn direct tijdens de operatie waarin de tumor wordt verwijderd, of pas maanden of jaren later. In het eerste geval bestaat er vaak al een probleem omdat er een belangrijke anatomische structuur moet worden weg genomen om alle kanker weg te kunnen halen. Een tumor in het bot van de onderkaak is hier een goed voorbeeld van. Een kaakchirurg haalt dan een groot deel van de onderkaak weg en laat een groot gat over dat door de plastisch chirurg moet worden opgevuld. Vaak gaat het niet alleen om bot, maar ook om weke delen. Ook dan wordt vaak gebruikgemaakt van de microscoop om het defect op te vullen met een vrije lap. Aangezien alleen spier niet voldoende is om de onderkaak te reconstrueren, moet ook een stuk bot worden getransplanteerd. Aangezien donormateriaal vaak gepaard gaat met afstoting en dergelijke, is materiaal vanuit de patiënt zelf veruit superieur. Er bestaan diverse plekken waar je relatief ongestraft een stuk bot kunt weghalen met zijn voedende slagader en afvoerende ader om in het hoofd-hals gebied weer aan te sluiten. Je kunt het kuitbeen (de fibula), de bekkenkam (de crista iliaca) of het schouderblad (de scapula) gebruiken, waarvan de fibula het meest populair is. Maar ook vrouwen die vanwege borstkanker een borst moeten afstaan ondergaan soms tijdens dezelfde operatie waarin de borst wordt afgezet een reconstructie van de borst. Dit heeft behalve psychologische voordelen voor de patiënt ook chirurgisch-technische voordelen, omdat veel van de huid vaak kan blijven zitten en zijn eigen vorm nog heeft. Borstreconstructie kan op veel verschillende manieren, met lichaamsvreemd materiaal als siliconen borstprotheses, maar ook met lichaamseigen materiaal als de rugspier (de Lattisimus Dorsi) of met buikvet. Dit buikvet kan op zijn eigen bloedvaten gesteeld blijven en samen met de rechte buikspieren (de rectus abdominus) naar de wond worden 'gedraaid', of als vrije lap microscopisch worden aangesloten. In het eerste geval wordt gesproken over een TRAM-flap (Transverse Rectus Abdominis Muscle), in het tweede over een DIEP-flap (Deep Inferior Epigastric Perforator).

De handchirurgische kant van het vak is er één die vaak onderbelicht wordt. De meeste mensen in Nederland (en daarbuiten) weten niet eens dat dit specialisme bij de plastische chirurgie hoort. Gezien de zeer complexe anatomie van de hand met een uitgesproken balans tussen buig- en strekpezen, met daarnaast de vele ligamenten en de grote hoeveelheid aan belangrijke structuren alszenuwen, bloedvaten, pezen en spieren op een klein oppervlak, maken van de hand een grote chirurgische uitdaging. Gezien de chirurgisch-technische en vaak microscopische expertise die vereist is om een ernstig verwonde hand weer aan te zetten of te repareren, is dit specialisme van oudsher bij de plastisch chirurg terechtgekomen. Naast afgerukte handen en vingers weer aanzetten en allerlei gebroken botten fixeren in de hand, bestaat de handchirurgie uit allerlei ligamentaire problemen, zenuwproblemen, gewrichtslijtage (artrose) en zelfs soms aangeboren afwijkingen.

Tot slot de esthetische kant van de plastische chirurgie. Dit is de kant waarmee het vak in de media altijd direct geassocieerd wordt, maar welke eigenlijk maar een relatief klein deel van het vak vormt. Het betreft hierbij doorgaans mensen die een operatie ondergaan aan hun lichaam met als doel hun uiterlijk te optimaliseren. Het gaat hier vaak om mensen die sterke onvrede hebben met hun uiterlijk. Deze vorm van plastische chirurgie wordt cosmetische of esthetische chirurgie genoemd. Een aantal vaak uitgevoerde operaties zijn borstvergroting of -verkleining, liposuctie, neus-, oog- en oorcorrecties, de voorhoofdslift en de facelift. Door het transplanteren van weefsel of het gebruik van kunstmatige materialen zoals siliconen zijn een groot aantal van deze cosmetische correcties mogelijk geworden. De overgrote meerderheid van de mensen die ervoor kiezen om een cosmetische operatie te ondergaan, heeft een zeer duidelijk omschreven wens en verwachting van de ingreep en het resultaat. Ondanks de grote aandacht hiervoor in de media zijn er geen cijfers die bevestigen dat patiënten die cosmetische operaties ondergaan steeds jonger worden, of dat plastisch chirurgen elke gewenste operatie zonder meer uit zouden voeren. Voor operaties in het algemeen, maar voor cosmetische operaties in het bijzonder, geldt dat een reële verwachting van zowel de patiënt als de chirurg essentieel zijn voor een bevredigend resultaat